Waarom Assassin's Creed 2 en 3 het beste schrijven dat de serie ooit heeft gezien

Een van de meest memorabele momenten in de gehele Assassin's Creed -serie vindt vroeg in Assassin's Creed III plaats. Haytham Kenway, die zijn groep moordenaars in de nieuwe wereld heeft verzameld (zo lijkt het), presenteert aanvankelijk als een held. Hij gebruikt een verborgen mes, bezit het charisma van Ezio Auditore en redt zelfs indianen uit de gevangenis en vecht tegen Britse Redcoats. Alleen zijn uiting van de Tempelierszin: "Moge de vader van begrip ons begeleiden", onthult zijn ware trouw. Deze verrassende wending is perfect een voorbeeld van het onaangeboorde potentieel van Assassin's Creed .

De eerste game introduceerde een intrigerend uitgangspunt - het bepalen, leren over en elimineren van doelen - maar viel verhalend. Zowel Altaïr als zijn slachtoffers misten persoonlijkheid. Assassin's Creed II verbeterde dingen met de iconische Ezio, maar de tegenstanders bleven onderontwikkeld, met name Cesare Borgia in Brotherhood . Alleen in Assassin's Creed III , vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, heeft Ubisoft gelijke inspanningen besteed aan het ontwikkelen van zowel Hunter als gejaagde. Dit creëerde een naadloze verhalende stroom, het bereiken van een balans van gameplay en verhaal dat sindsdien zelden wordt gerepliceerd.

Hoewel het huidige RPG-tijdperk over het algemeen goed wordt ontvangen, geloven velen dat de serie achteruitgaat. De aangehaalde redenen zijn onder meer fantastische gebouwen (gevechten tegen goden zoals Anubis en Fenrir), romantische opties en het controversiële gebruik van een real-world historische figuur (Yasuke) in Assassin's Creed: Shadows of Memories . Ik beweer echter dat de achteruitgang voortkomt uit de serie die zijn karaktergestuurde verhalen verlaten, overweldigd door uitgestrekte open werelden.

In de loop van de tijd heeft Assassin's Creed RPG- en live-service-elementen opgenomen: dialoogbomen, XP-systemen, buitboxen, microtransacties en versnellingsaanpassing. Hoe groter de games werden, hoe leegte ze zich voelden, niet alleen in termen van repetitieve side -quests, maar ook in verhalen. Terwijl Assassin's Creed Odyssey meer inhoud heeft dan Assassin's Creed II , voelt veel ervan zich onderontwikkeld en houten aan. De uitgebreide dialoogopties, bedoeld om onderdompeling te verbeteren, hebben vaak het tegenovergestelde effect. Lange scripts, rekening houdend met meerdere scenario's, missen de polish van eerdere, meer gerichte verhalen. De scherpe, scenario-achtige scripts van het Action-Adventure-tijdperk produceerden goed gedefinieerde personages, niet-gebaseerd door een structuur die spelersgestuurde verschuivingen in persoonlijkheid eisen.

Dit breekt onderdompeling; De interactie voelt aan bij door de computer gegenereerde karakters, geen complexe historische figuren. Dit contrasteert scherp met het Xbox 360/PS3 -tijdperk, met een aantal van het beste schrijven van gaming. Voorbeelden zijn Ezio's uitdagende "volg mij niet, of iemand anders!" Na het verslaan van Savonarola en de tragicomische laatste woorden van Haytham voor Connor:

'Denk niet dat ik van plan ben om je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden. "

Het schrijven heeft ook te lijden onder een vereenvoudiging van de Assassins/Templars Dynamic. Terwijl moderne games een eenvoudig goed versus kwaadaardig verhaal presenteren, verkenden eerdere games de morele dubbelzinnigheden. In Assassin's Creed III , verslagen Tempeliers -uitdaging Connor's (en de speler) overtuigingen. William Johnson suggereert dat de Tempeliers genocide hadden kunnen voorkomen. Thomas Hickey bekritiseert de missie van de Assassins. Benjamin Church benadrukt de subjectiviteit van moraliteit. Zelfs Haytham ondermijnt het vertrouwen van Connor in Washington en onthult de rol van laatstgenoemde in het verbranden van Connor's dorp. Het resultaat is een verhaal dat de speler met meer vragen dan antwoorden laat - en is des te beter voor.

De populariteit van "Ezio's familie" van Assassin's Creed II 's soundtrack benadrukt de impact van karaktergestuurde verhalen. De PS3-tijdperk spellen, met name Assassin's Creed II en III , prioriteit geven aan karakterontwikkeling. Hoewel ik de verbeterde wereldopbouw en afbeeldingen van recente games waardeer, hoop ik dat de serie uiteindelijk zal terugkeren naar zijn wortels en gerichte verhalen levert die de magie van zijn eerdere afleveringen heroveren. Helaas wordt dit in het huidige gaminglandschap misschien niet als 'goede zaken' beschouwd.