Dlaczego Assassin's Creed 2 i 3 najlepiej pisać, jaką seria kiedykolwiek widziała

Jeden z najbardziej pamiętnych momentów z całej serii Assassin's Creed występuje wcześnie w Assassin's Creed III . Haytham Kenway, po zgromadzeniu zespołu zabójców w Nowym Świecie (a przynajmniej tak się wydaje), początkowo przedstawia bohatera. Używa ukrytego ostrza, posiada charyzmę Auditore Ezio, a nawet ratuje rdzennych Amerykanów przed więzieniem, walcząc z brytyjskimi redakcjami. Tylko jego wypowiedź o tym frazie templariuszy „Niech ojciec ustalenia nas poprowadzi”, ujawnia jego prawdziwą lojalność. Ten zaskakujący zwrot doskonale ilustruje niewykorzystany potencjał Assassin's Creed .

Pierwsza gra wprowadziła intrygującą przesłankę - przewagę, poznaj i wyeliminować cele - ale nie było narracyjne. Zarówno Altaïr, jak i jego ofiary brakowało osobowości. Assassin's Creed II poprawiło sprawy z kultowym Ezio, ale jego przeciwnicy pozostali słabo rozwinięci, zwłaszcza Cesare Borgia w Bractwie . Tylko w Assassin's Creed III , osadzonym podczas rewolucji amerykańskiej, Ubisoft poświęcił równy wysiłek rozwojowi zarówno Huntera, jak i polowania. Stworzyło to płynny przepływ narracji, osiągając równowagę rozgrywki i historii rzadko replikowaną.

Chociaż obecna epoka RPG jest ogólnie dobrze przyjęta, wielu uważa, że ​​seria upadła. Przywołane powody obejmują coraz bardziej fantastyczne przesłanki (bitwy przeciwko bogom jak Anubis i Fenrir), opcje romansowe i kontrowersyjne użycie rzeczywistych postaci historycznej (Yasuke) w Assassin's Yeed: Shadows of Memories . Jednak argumentuję, że upadek wynika z serii porzucenia opartej na postaci historii, przytłoczonej rozległymi otwartymi światami.

Z czasem Assassin's Creed zawierał elementy RPG i na żywo: drzewa dialogowe, systemy XP, skrzynki z łupami, mikrotransakcje i dostosowywanie sprzętu. Im większe gry stały się, tym pusty, nie tylko pod względem powtarzających się zadań pobocznych, ale także w opowiadaniu historii. Podczas gdy Assassin's Creed Odyssey ma większą treść niż Assassin's Creed II , większość z nich wydaje się słabo rozwinięta i drewniana. Rozległe opcje dialogowe, które mają na celu zwiększenie zanurzenia, często mają odwrotny skutek. Długie skrypty, uwzględniające wiele scenariuszy, brakuje polsko wcześniejszych, bardziej skoncentrowanych narracji. Ostre, podobne do scenariusze skrypty epoki adwokactwa akcji wytwarzały dobrze zdefiniowane postacie, niezwiązane strukturą wymagającą zmiany osobowości.

To łamie zanurzenie; Interakcja odczuwa się z postaciami generowanymi komputerowo, a nie złożonymi postaciami historycznymi. Kontrastuje to ostro z epoką Xbox 360/PS3, która zawierała najlepsze pisanie w grach. Przykłady obejmują wyzywający Ezio „Nie śledź mnie ani nikogo innego!” Po pokonaniu Savonaroli i tragikomicznych słów Hayma Haytha do Connora:

„Nie myśl, że mam zamiar pieścić twój policzek i powiedzieć, że się myliłem. Nie będę płakać i zastanowię się, co mogło być. Jestem pewien, że rozumiem. Mimo to jestem z ciebie dumny. Wykazałeś wielkie przekonanie. Siła. Odwaga. Wszystkie szlachetne cechy. Powinienem był cię zabić dawno temu”.

Pismo ucierpiało również z powodu uproszczenia dynamiki zabójców/templariuszy. Podczas gdy współczesne gry stanowią prostą narrację dobrej kontra złe, wcześniejsze gry badały moralne dwuznaczności. W Assassin's Creed III pokonał przekonania Templars Challenge Connora (i gracza). William Johnson sugeruje, że templariusze mogliby zapobiec ludobójstwu. Thomas Hickey krytykuje misję zabójców. Benjamin Church podkreśla podmiotowość moralności. Nawet Haytham podważa wiarę Connora w Waszyngtonie, ujawniając rolę tego ostatniego w spaleniu wioski Connora. Rezultatem jest historia, która pozostawia gracza więcej pytań niż odpowiedzi - i jest do tego lepsze.

Popularność „rodziny Ezio” ze ścieżki dźwiękowej Assassin's Creed II podkreśla wpływ opowiadania postaci. Gry z czasów PS3, szczególnie Assassin's Creed II i III , priorytetowo traktowały rozwój postaci. Chociaż doceniam ulepszoną budowanie świata i grafikę ostatnich gier, mam nadzieję, że serial ostatecznie powróci do swoich korzeni, dostarczając skoncentrowane narracje, które odzyskują magię wcześniejszych rat. Niestety, w obecnym krajobrazie gier można to nie uznać za „dobry biznes”.