Hindi na nila ginagawa si David Lynch

Ang pilot episode ng Twin Peaks ay bubukas kasama ang mundong ritmo ng pang -araw -araw na buhay sa high school: isang batang babae na nag -sneak ng isang sigarilyo, isang batang lalaki na tinawag sa tanggapan ng punong -guro, pagdalo na kinuha. Pagkatapos, ang mga salita ng pulisya ay huminahon sa guro, isang hiyawan, isang tumakas na mag -aaral, luha ng isang guro, at ang paparating na anunsyo. Ang camera ni David Lynch ay nakatuon sa isang walang laman na desk, dalawang mag -aaral na nagpapalitan ng hitsura, isang tahimik na pag -unawa: Patay si Laura Palmer. Ang tila ordinaryong eksena na ito ay subtly na nagpapakilala sa pampakay na core ng gawain ni Lynch - ang hindi mapakali na hindi mapakali na nakayuko sa ilalim ng pang -araw -araw.

Malinaw na nakuha ni Lynch ang mga detalye sa ibabaw ng buhay, gayon pa man ang kanyang henyo ay naglalagay sa pag -iwas sa kanila, na inilalantad ang "hindi tama" na palagi niyang natagpuan sa ilalim. Ang Twin Peaks Moment ay nagpapakita nito, gayunpaman isa lamang ito sa hindi mabilang na iba sa kanyang apat na dekada na karera. Tanungin ang sinumang tapat na tagahanga ng Lynch, at makakatanggap ka ng ibang sagot sa kung ano ang bumubuo sa kanyang tiyak na eksena.

Ang salitang "Lynchian" ay sumasaklaw sa hindi mapakali, tulad ng panaginip na kalidad na tinukoy sa kanya. Ito ay isang deskriptor na lumilipas sa mga tiyak na elemento ng estilong, hindi tulad ng "Spielbergian" o "Scorsese-ish," na nagpapahiwatig ng partikular na mga aspeto ng visual o pampakay. "Lynchian," tulad ng "Kafkaesque," ay nagpapahiwatig ng isang bagay na likas na hindi mapakali at nakakabagabag - isang mas malawak na konsepto kaysa sa gawaing birthed ito.

Ang panonood ng Eraserhead ay isang formative na karanasan para sa isa sa atin (Scott), isang karanasan sa kalaunan ay ibinahagi sa kanyang anak na lalaki, na, kasama ang kanyang kasintahan, nang nakapag -iisa na natuklasan at binged twin peaks (naabot ang windom earle arc ng Season 2!). Ito ay nagsasalita sa walang katapusang gawain ng gawain ni Lynch, isang walang katapusang tinging may kakaiba.

Twin Peaks: Ang Pagbabalik (2017), na dumating sa panahon ng nostalgia boom ng Hollywood, nakita ang mga inaasahan ni Lynch. Hindi niya pinansin ang maginoo na pagkukuwento, kapansin -pansin na tinatanggal ang mga pangunahing character mula sa orihinal na serye. Ang hindi sinasadyang diskarte na ito ay quintessentially Lynchian.

Kahit na ang kanyang mas maginoo na mga proyekto ay nagdadala ng kanyang hindi masabi na selyo. Si Dune , sa kabila ng mga nakakahawang problema sa paggawa nito (detalyado sa Max Evry's A obra maestra sa pagkabagabag ), ay nananatiling natatanging Lynchian, na na -infuse sa kanyang imahinasyon na surreal na imahinasyon - tulad ng hindi malilimutang cat/rat milking machine. "Ito ang hinaharap, mga tao!" Halos maririnig siya ng isang tao.

Gayunpaman, ang gawain ni Lynch ay nagtataglay din ng kagandahan, sa kabila ng kakatwa nito. Ang elepante na tao , habang ang kanyang pinakamalapit na pakikipagsapalaran sa mainstream na apela, ay nananatiling malalim na nakakaantig at gumagalaw, na itinakda laban sa hindi mapakali na likuran ng isang makasaysayang panahon kung saan ang pagkamaltrato ng Sideshow Freaks ay isang mabagsik na katotohanan.

Ang pagtukoy sa gawain ni Lynch sa pamamagitan ng genre o trope ay walang saysay. Ang kanyang mga pelikula ay madilim, nakakatawa, parang panaginip, surreal, at natatanging kakaiba - isang timpla ng mga elemento na agad na nakikilala. Ang kanyang pagkahumaling sa mundo sa ilalim ng ibabaw, na hinila ang kurtina upang ibunyag ang mga nakatagong katotohanan, ay isang tanda ng kanyang trabaho.

Halimbawa, ang Blue Velvet , ay nagtatanghal ng isang tila walang imik na setting, ngunit bumababa sa isang mundo ng mga nagbebenta ng droga at hindi nakakagulat na mga character. Ang juxtaposition ng tila normal na mga exteriors na may hindi nakakagulat na mga interior ay isang paulit -ulit na tema. Ang kanyang mga pelikula ay nakakakuha ng mga impluwensya - tulad ng kanyang pakikipag -ugnay sa Wizard of Oz , tulad ng ginalugad sa isang dokumentaryo - na ngayon ay higit na wala sa kontemporaryong paggawa ng pelikula.

Si Lynch ay kumakatawan sa isang pagtatapos ng mga impluwensya, sa kalaunan ay naging isang impluwensya sa kanyang sarili. Ang salitang "Lynchian" ay sumasalamin sa natatanging posisyon na ito, na nagpapahiwatig ng isang istilo na hindi malamang na mai -replicate. Ang kanyang epekto ay maliwanag sa mga kontemporaryong pelikula tulad ng nakita ko ang TV Glow , na nagbabahagi ng surrealism ni Lynch at direktang inspirasyon ng Twin Peaks .

Ang mga gumagawa ng pelikula tulad ng Yorgos Lanthimos ( The Lobster ), Robert Eger ( The Lighthouse ), Ari Aster ( Midsommar ), David Robert Mitchell ( sumusunod ito , sa ilalim ng Silver Lake ), Emerald Fennell ( Saltburn ), Richard Kelly ( Donnie Darko ), Rose Glass ( Love Lies Bleeding ), at kahit denis villeneuve (sa kanyang mas maaga Impluwensya ni Lynch. Si Quentin Tarantino ay kabilang din sa mga malinaw na kinikilala ang epekto ni Lynch.

Ang pamana ni David Lynch ay umaabot sa kabila ng kanyang mga indibidwal na gawa. Minarkahan niya ang isang pagtatapos ng isang panahon, naiwan ang isang pangmatagalang impluwensya sa mga susunod na henerasyon ng mga gumagawa ng pelikula. Ang kanyang kakayahang galugarin ang mundo na lampas sa aming pang -unawa, upang ipakita ang "Lynchian" undercurrents ng katotohanan, ay ang kanyang walang hanggang kontribusyon.