Ze maken ze niet meer zoals David Lynch

De pilot -aflevering van Twin Peaks opent met het alledaagse ritme van het dagelijkse middelbare schoolleven: een meisje dat een sigaret sluipt, een jongen die wordt opgeroepen naar het kantoor van de directeur, die aanwezig is. Vervolgens de gedempte woorden van een politieagent aan de leraar, een schreeuw, een vluchtende student, de tranen van een leraar en de naderende aankondiging. De camera van David Lynch richt zich op een leeg bureau, twee studenten die een blik uitwisselen, een stil begrip: Laura Palmer is dood. Deze schijnbaar gewone scène introduceert subtiel de thematische kern van het werk van Lynch - het verontrustende ongemak dat op de loer ligt onder het oppervlak van het alledaagse.

Lynch legde meesterlijk de oppervlaktedetails van het leven vast, maar zijn genie lag in het ontleden van ze, en onthulde het "gewoon niet goed" dat hij consequent eronder vond. Het Twin Peaks -moment is een voorbeeld van dit, maar het is slechts één onder de talloze anderen in zijn carrière van vier decennia. Vraag het aan elke toegewijde Lynch -fan en je ontvangt een ander antwoord op wat zijn definitieve scène is.

De term "Lynchian" bevat deze verontrustende, dromerige kwaliteit die hem definieerde. Het is een descriptor die specifieke stilistische elementen overstijgt, in tegenstelling tot "Spielbergian" of "Scorsese-achtig", die bepaalde visuele of thematische aspecten aangeeft. "Lynchian", zoals "Kafkaesque", betekent iets dat inherent verontrustends en desoriënterend is - een breder concept dan het werk dat het heeft geboren.

Kijkend Easerhead was een formatieve ervaring voor een van ons (Scott), een ervaring die later werd gedeeld met zijn zoon, die, samen met zijn vriendin, onafhankelijk Twin Peaks ontdekte en bingeerde (de Windom Earle -boog van seizoen 2 bereikte!). Dit spreekt tot de tijdloosheid van het werk van Lynch, een tijdloosheid getint met de vreemde.

Twin Peaks: The Return (2017), aankomend tijdens Hollywood's nostalgia -boom, zag Lynch de verwachtingen trotseren. Hij negeerde conventionele verhalen vertellen, met name het weglaten van belangrijke tekens uit de originele serie. Deze onconventionele benadering was typisch Lynchisch.

Zelfs zijn meer conventionele projecten dragen zijn onmiskenbare stempel. Dune blijft, ondanks zijn beruchte productieproblemen (gedetailleerd in Max Evry's A -meesterwerk in wanorde ), duidelijk Lynchiaans, doordrenkt met zijn kenmerkende surrealistische beelden - zoals de onvergetelijke kat/rattenmelkmachine. "Het is de toekomst, mensen!" Men kan hem bijna horen verklaren.

Toch bezit het werk van Lynch ook schoonheid, ondanks zijn vreemdheid. De olifantenman , hoewel misschien wel zijn naaste onderneming in de reguliere aantrekkingskracht, blijft diep ontroerend en bewegend, tegen de verontrustende achtergrond van een historisch tijdperk waar de mishandeling van bijzaak van de bijzaak een grimmige realiteit was.

Het definiëren van Lynch's werk via genre of trope is zinloos. Zijn films zijn donker, grappig, dromerig, surrealistisch en uniek vreemd - een mix van elementen die direct herkenbaar zijn. Zijn obsessie met de wereld onder het oppervlak, het gordijn terugtrekkend om verborgen realiteiten te onthullen, is een kenmerk van zijn werk.

Blue Velvet presenteert bijvoorbeeld een schijnbaar idyllische setting, maar daalt af in een wereld van drugsdealers en verontrustende karakters. Deze combinatie van schijnbaar normale buitenkant met verontrustende interieurs is een terugkerend thema. Zijn films zijn gebaseerd op invloeden - zoals zijn relatie met de tovenaar van Oz , zoals onderzocht in een documentaire - die nu grotendeels afwezig zijn bij het maken van hedendaagse films.

Lynch vertegenwoordigt een hoogtepunt van invloeden en wordt uiteindelijk zelf een invloed. De term "Lynchian" weerspiegelt deze unieke positie en betekent dat onwaarschijnlijk een stijl zal worden gerepliceerd. Zijn impact is duidelijk in hedendaagse films zoals ik zag de tv -gloed , die het surrealisme van Lynch deelt en direct werd geïnspireerd door Twin Peaks .

Filmmakers zoals Yorgos Lanthimos ( The Lobster ), Robert Eggers ( The Lighthouse ), Ari Aster ( Midsommar ), David Robert Mitchell ( It Follows , Under the Silver Lake ), Emerald Fennell ( Saltburn ), Richard Kelly ( Donnie Darko ), Rose Glass ( Love Lies Bleeding ), en zelfs Denis VileeUe (in zijn eerdere werken) All Tows The Crawt of Lynch's All Tows The Crawt of Lyl Tows The Crawt van LyNch's (in zijn eerdere werken) All Tows The Crawt van Lyl Works) All Tows the Crawt van Lyl Works) All Tows the Crawt of Lynch's (in zijn eerdere werken) Ally Tows The Crawt of Lynch's) invloed. Quentin Tarantino is ook een van degenen die de impact van Lynch duidelijk erkennen.

De erfenis van David Lynch reikt verder dan zijn individuele werken. Hij markeert een einde van een tijdperk en laat een blijvende invloed achter op toekomstige generaties filmmakers. Zijn vermogen om de wereld te verkennen net buiten onze perceptie, om de "Lynchiaanse" onderstromen van de realiteit te onthullen, is zijn blijvende bijdrage.