Nie robią już ich jak David Lynch

Pilotowy odcinek Twin Peaks otwiera się wraz z przyziemnym rytmem codziennego życia w szkole średniej: dziewczyna wymykająca się papierosa, chłopiec wezwany do biura dyrektora, a także zabrano frekwencję. Następnie uciszone słowa policjanta do nauczyciela, krzyk, uciekający uczeń, łzy nauczyciela i zbliżające się ogłoszenie. Kamera Davida Lyncha koncentruje się na pustym biurku, dwóch uczniach wymieniających wygląd, ciche zrozumienie: Laura Palmer nie żyje. Ta pozornie zwykła scena subtelnie wprowadza tematyczny rdzeń pracy Lyncha - niepokojące niepokój czające się pod powierzchnią codziennych.

Lynch po mistrzowsku uchwycił szczegóły powierzchni życia, ale jego geniusz leżał w ich wyróżnianiu, ujawniając „po prostu niewymiarowe”, które konsekwentnie znalazł poniżej. Przykłada ten moment Twin Peaks , ale jest to tylko jeden z niezliczonych innych w jego czteroletniej karierze. Zapytaj każdego oddanego fana Lyncha, a otrzymasz inną odpowiedź na to, co stanowi jego ostateczną scenę.

Termin „lynchian” obejmuje tę niepokojącą, podobną do snów jakości, która go zdefiniowała. Jest to deskryptor, który wykracza poza określone elementy stylistyczne, w przeciwieństwie do „Spielbergian” lub „Scorsese-ish”, które oznaczają określone aspekty wizualne lub tematyczne. „Lynchian”, jak „Kafkaesque”, oznacza coś z natury niepokojącego i dezorientującego - szerszej koncepcji niż praca, która ją narodziła.

Oglądanie Eraserhead było formacyjnym doświadczeniem dla jednego z nas (Scott), późniejszym doświadczeniem z jego synem, który wraz z jego dziewczyną odkrył niezależnie i zdobył Twin Peaks (dotarcie do Windom Earle Arc w sezonie 2!). To mówi o ponadczasowości pracy Lyncha, ponadczasowości zabarwionej dziwnymi.

Twin Peaks: The Return (2017), przybywający podczas hollywoodzkiego boomu nostalgia, Lynch sprzeciwił się oczekiwaniom. Zignorował konwencjonalne opowiadanie historii, w szczególności pomijając kluczowe postacie z oryginalnej serii. To niekonwencjonalne podejście było kwintesencyjnie linchian.

Nawet jego bardziej konwencjonalne projekty ponoszą jego niepowtarzalny znaczek. Dune , pomimo niesławnych problemów z produkcją (szczegółowo w arcydziele Maxa Evry'ego w nieładzie ), pozostaje wyraźnie lynchian, nasycona jego charakterystycznymi surrealistycznymi obrazami - jak niezapomniana maszyna dojenia kota/szczura. „To przyszłość, ludzie!” Prawie można go usłyszeć.

Jednak praca Lyncha ma również piękno, pomimo swojej dziwności. Słoń , choć prawdopodobnie jego najbliższe przedsięwzięcie w głównym nurcie, pozostaje głęboko wzruszający i poruszający, osadzony na niepokojącym tle epoki historycznej, w której złe traktowanie freaków z sideshow było ponurą rzeczywistością.

Definiowanie pracy Lyncha przez gatunek lub tropie jest daremne. Jego filmy są mroczne, zabawne, śenowe, surrealistyczne i wyjątkowo dziwne - mieszanka elementów natychmiast rozpoznawalna. Jego obsesja na punkcie świata pod powierzchnią, cofając zasłonę, aby odsłonić ukrytą rzeczywistość, jest znakiem rozpoznawczym jego pracy.

Na przykład Blue Velvet przedstawia pozornie idylliczne otoczenie, a jednocześnie wchodzi do świata handlarzy narkotyków i niepokojących postaci. To zestawienie pozornie normalnych zewnętrznych zewnętrznych z niepokojącymi wnętrzami jest powtarzającym się tematem. Jego filmy opierają się na wpływach - takich jak jego związek z czarodziejem Oz , jak badano w dokumencie - które są teraz w dużej mierze nieobecne w współczesnym tworzeniu filmów.

Lynch reprezentuje kulminację wpływów, ostatecznie stając się wpływem. Termin „Lynchian” odzwierciedla tę unikalną pozycję, co oznacza, że ​​styl jest mało prawdopodobny. Jego wpływ jest widoczny we współczesnych filmach, tak jak ja widziałem telewizję , który dzieli surrealizm Lyncha i był bezpośrednio zainspirowany Twin Peaks .

Filmowcy tacy jak Yorgos Lanthimos ( The Lobster ), Robert Eggers ( The Lighthouse ), Ari Aster ( Midsommar ), David Robert Mitchell ( podąża za , pod Silver Lake ), Emerald Fennell ( Saltburn ), Richard Kelly ( Donnie Darko ), Rose Glass ( Love Lies Bleeding ), a nawet Denis Vilneuve (Saltburn), Richard Kelly (Donnie Darko) Wpływ Lyncha. Quentin Tarantino jest także wśród tych, którzy wyraźnie uznają wpływ Lyncha.

Dziedzictwo Davida Lyncha wykracza poza jego indywidualne dzieła. Oceni koniec epoki, pozostawiając trwały wpływ na przyszłe pokolenia twórców filmowych. Jego zdolność do eksploracji świata tuż poza naszym postrzeganiem, ujawnienia „lenchian” podmokrapowatości rzeczywistości jest jego trwałym wkładem.