Ang ebolusyon ng labanan ng Doom ay sumasalamin sa mga modernong uso ng musika ng metal

Ang Doom ay matagal nang nakipag -ugnay sa pulso ng musika ng metal. Ang isang solong riff mula sa anumang soundtrack ng Doom o isang sulyap sa iconic na imaheng demonyo ay agad na inihayag ang bono na ito. Ang timpla ng lagda ng laro ng apoy, mga bungo, at mga demonyong nilalang ay sumasalamin sa aesthetic na makikita mo sa isang konsiyerto ng Iron Maiden. Habang nagbago ang Doom sa loob ng 30-taong kasaysayan nito, ang koneksyon nito sa metal ay lumalim, na ginalugad ang iba't ibang mga sub-genre mula sa thrash hanggang sa modernong metalcore, na nagtatapos sa matinding tunog ng tadhana: ang madilim na edad.

Noong 1993, ang orihinal na soundtrack ng Doom ay iginuhit nang labis mula sa huling bahagi ng '80s at maagang' 90s metal scene. Ang co-tagalikha na si John Romero ay bukas na na-kredito ang mga banda tulad ng Pantera at Alice sa mga kadena bilang mga pangunahing impluwensya, na maliwanag sa mga track tulad ng "Untitled" mula sa E3M1: Hell Keep Level, na nagbubunyi sa "Mouth of War." Ang mas malawak na marka ng tadhana ay yumakap sa genre ng thrash, na digital na muling pag -urong ng enerhiya ng Metallica at Anthrax, na nagtutulak ng mga manlalaro sa pamamagitan ng mga corridors ng Mars na may isang soundtrack na walang tiyak na oras bilang iconic gunplay ng laro.

DOOM: Ang Madilim na Panahon - Mga screenshot ng Gameplay

6 mga imahe

Sa loob ng higit sa isang dekada, ang musika ni Doom ay nagpatuloy na echo ang mabilis na kalikasan ng gameplay nito. Gayunpaman, ang pang -eksperimentong tadhana 3 noong 2004 ay minarkahan ng isang paglipat. May inspirasyon sa pamamagitan ng kaligtasan ng buhay na kakila -kilabot, ipinakilala nito ang isang mabagal, mas sinasadya na bilis at hiningi ang bagong inspirasyon sa musika. Ang pangunahing tema ng Doom 3 ay madaling magkamali para sa isang track ng bonus sa lateralus ng tool. Kahit na si Trent Reznor ay una nang kasangkot, ito ay sina Chris Vrenna at Clint Walsh na sa huli ay gumawa ng soundtrack, pagguhit mula sa progresibong istilo ng tool upang tumugma sa nakapangingilabot na kapaligiran ng laro.

Sa kabila ng komersyal na tagumpay nito, ang pag -alis ng Doom 3 mula sa tradisyonal na gameplay ng tadhana ay nakikita bilang isang anomalya. Ang unang bahagi ng 2000 ay nakakita ng pagbabagong -anyo sa mga larong FPS, na may mga pamagat tulad ng Call of Duty at Halo na nagtatakda ng mga bagong pamantayan. Ang soundtrack ng Doom 3, na naiimpluwensyahan ng mga gusto ng tool, ay isang naka-bold na eksperimento na perpektong umakma sa panahunan, nakakatakot na setting na ito.

Matapos ang mga taon ng mga hamon sa pag -unlad, ang Doom ay nagbalik ng matagumpay sa 2016 na may kumpletong pag -overhaul. Ang mga direktor ng laro, sina Marty Stratton at Hugo Martin, ay nagbalik sa Slayer sa Mars na may isang soundtrack ni Mick Gordon na tumutugma sa walang tigil na bilis ng laro. Ang puntos, timpla ng mga sub-bass frequency at puting ingay, nadama tulad ng isang mapaglarong album ng DJENT, na nagtatakda ng isang bagong pamantayan para sa musika ng video game at perpektong pinupuno ang frenetic gameplay ng Doom 2016.

Ang Doom Eternal noong 2020 ay nagpatuloy sa tradisyon na ito, kahit na may ilang mga komplikasyon sa paggawa ng soundtrack. Sa kabila ng mga hindi pagkakaunawaan, maliwanag ang impluwensya ni Mick Gordon, na itinulak pa ang musika sa teritoryo ng metalcore na namuno sa mga huling bahagi ng 2010 at unang bahagi ng 2020s. Ang soundtrack, habang mabigat, ay nagpakilala ng mga mas magaan na elemento na sumasalamin sa mga bagong seksyon ng platform at puzzle ng laro, na sumasalamin sa mas malawak na mga uso sa musika ng metal sa oras na iyon.

Personal, ang Doom 2016 ay nananatiling paborito ko sa serye, katulad ng aking kagustuhan para sa hilaw na enerhiya ng mga naunang mga album ng metalcore sa kanilang mas makintab na mga kahalili. Ang Doom Eternal, habang mahusay, ay hindi masyadong nakuha ang parehong intensity para sa akin, kahit na maraming mga tagahanga ang humahawak nito sa mataas na pagpapahalaga.

DOOM: Nangako ang The Dark Ages na ipagpatuloy ang pamana na ito, na nagpapakilala ng mga bagong mekanika ng labanan na bumalik sa orihinal na laro habang pinipilit ang mga makabagong tulad ng mga mech at dragon. Ang soundtrack, na ginawa ng pagtatapos ng paglipat, ay kumukuha mula sa parehong mga impluwensya sa kasaysayan at kontemporaryong metal, binabalanse ang mabibigat na mga breakdown na nakapagpapaalaala sa kumatok na maluwag sa mga elemento ng thrash ng orihinal na kapahamakan. Ang pagsasanib na ito ay naglalayong tumugma sa mas mabagal, mas sinasadya na bilis, na hinihikayat pa rin ang agresibo, face-to-face battle.

Tulad ng Doom: Sinasaliksik ng Dark Ages ang mga bagong elemento ng gameplay tulad ng pag -piloto ng mga mech at pagsakay sa mga nilalang na mitolohiya, sumasalamin ito sa mas malawak na ebolusyon ng parehong genre ng tagabaril at modernong musika ng metal. Ang pang-eksperimentong diskarte ng laro ay kahanay sa pagpayag ng genre na isama ang mga elemento ng electronic, hip-hop, at hyperpop, tulad ng nakikita sa mga gawa ng mga banda tulad ng pagdadala sa akin ng abot-tanaw at kumatok na maluwag.

Para sa mga tagahanga ng kapahamakan at mabibigat na musika magkamukha, ang madilim na edad ay kumakatawan sa isang kapana -panabik na ebolusyon. Habang ang GunPlay ay nananatiling core ng anumang ID software tagabaril, ang soundtrack ng laro ay naghanda upang maging isang obra maestra ng demonyo, pagpapahusay ng karanasan sa mga paraan na magagawa lamang ng kapahamakan. Sa paglabas nito sa abot -tanaw, ang pag -asa ay mataas para sa kung ano ang maaaring maging isang bagong benchmark sa parehong gaming at metal na musika.