DOOM's Combat Evolution odzwierciedla nowoczesne trendy muzyki metalowej

Doom od dawna jest powiązany z pulsem muzyki metalowej. Pojedynczy riff z dowolnej ścieżki dźwiękowej Doom lub spojrzenie na jego kultowe demoniczne obrazy natychmiast ujawnia tę więź. Charakterystyczna mieszanka płomieni, czaszek i diabelskich stworzeń odzwierciedla estetykę, którą można znaleźć na koncercie Iron Maiden. Gdy Doom ewoluował w swojej 30-letniej historii, jego związek z metalem pogłębił się, badając różne podgatunki od thrash do nowoczesnego metalcore, kulminując intensywne pejzaże dźwiękowe zagłady: ciemne wieki.

W 1993 r. Oryginalna ścieżka dźwiękowa Doom przyciągnęła mocno z metalowej sceny z lat 80. i wczesnych lat 90. Współtwórca John Romero otwarcie przypisał zespoły takie jak Pantera i Alice w łańcuchach jako główne wpływy, widoczne w utworach takich jak „Untitled” z poziomu E3M1: Hell Keep, który przypomina „Unt of War” Panterę. Szerszy wynik zagłady przyjął gatunek Thrash, cyfrowo odtwarzając energię Metalliki i wąglika, napędzając graczy przez korytarze Marsa ze ścieżką dźwiękową tak ponadczasową jak kultowa strzelanina gry.

DOOM: The Dark Ages - Gamepalay zrzutu ekranu

6 zdjęć

Przez ponad dekadę muzyka Dooma nadal odzwierciedlała szybką naturę swojej rozgrywki. Jednak eksperymentalny zagłady 3 w 2004 r. Oznaczał zmianę. Zainspirowany horrorem przetrwania, wprowadził wolniejsze, bardziej celowe tempo i szukał nowej inspiracji muzycznych. Głównym tematem Doom 3 można łatwo pomylić z dodatkową ścieżką na Materalus Tool. Chociaż początkowo zaangażowany był Trent Reznor, to Chris Vrenna i Clint Walsh ostatecznie stworzyli ścieżkę dźwiękową, czerpiąc z progresywnego stylu Tool, aby pasować do niesamowitej atmosfery gry.

Pomimo komercyjnego sukcesu odejście Doom 3 od tradycyjnej rozgrywki Doom jest postrzegane jako anomalia. Na początku lat 2000. XX wieku transformacja w grach FPS, w których tytuły takie jak Call of Duty i Halo ustalają nowe standardy. Ścieżka dźwiękowa Doom 3, pod wpływem narzędzi, była odważnym eksperymentem, który doskonale uzupełnił jego napięte, horrorowe otoczenie.

Po latach wyzwań rozwojowych Doom powrócił triumfalnie w 2016 roku z całkowitym przeglądem. Dyrektorzy gry, Marty Stratton i Hugo Martin, sprowadzili Slayera na Marsa ze ścieżką dźwiękową Micka Gordona, która pasowała do nieustannego tempa gry. Wynik, mieszanie częstotliwości pod-basowych i biały szum, wydawało się, że można odtwarzać album DJent, ustanawiając nowy standard muzyki gier wideo i doskonale uzupełniając szaloną rozgrywkę Doom 2016.

Doom Eternal w 2020 r. Kontynuował tę tradycję, choć z pewnymi komplikacjami w produkcji ścieżki dźwiękowej. Pomimo sporów wpływ Micka Gordona był widoczny, popychając muzykę na terytorium Metalcore, które zdominowało pod koniec lat 2010 i na początku 2020 roku. Ścieżka dźwiękowa, choć ciężka, wprowadziła lżejsze elementy, które odzwierciedlały nowe sekcje platformów i łamigłówek w grze, odzwierciedlając wówczas szersze trendy w muzyce metalowej.

Osobiście Doom 2016 pozostaje moim ulubionym z serii, podobnie jak moje preferencje dotyczące surowej energii wcześniejszych albumów metalcore w stosunku do ich bardziej dopracowanych następców. Doom Eternal, choć doskonały, nie rejestruje dla mnie tej samej intensywności, choć wielu fanów cieszy się dużym szacunkiem.

Doom: The Dark Ages obiecuje kontynuować tę spuściznę, wprowadzając nowe mechaniki bojowe, które powracają do oryginalnej gry, jednocześnie rozwijając innowacje, takie jak Mechs i Dragons. Ścieżka dźwiękowa, wykonana przez wykończenie ruchu, czerpie zarówno z historycznych, jak i współczesnych wpływów metali, równoważąc ciężkie rozpadu przypominające Knocked Loose z elementami thrash oryginalnej zagłady. Ta fuzja ma na celu dopasowanie wolniejszego, bardziej celowego tempa gry, które wciąż zachęca do agresywnej walki twarzą w twarz.

Jako Doom: The Dark Ages bada nowe elementy rozgrywki, takie jak pilotowanie mechów i mitologiczne stworzenia, odzwierciedla szerszą ewolucję zarówno gatunku strzelców, jak i nowoczesnej muzyki metalowej. Eksperymentalne podejście do gry przypomina gotowość gatunku do włączenia elementów elektronicznych, hip-hopowych i hiperpopowych, jak widać w pracach takich zespołów takich jak przyniesienie mi horyzontu i stłumienie.

Dla fanów zagłady i ciężkiej muzyki Dark Ages reprezentuje ekscytującą ewolucję. Podczas gdy Gunplay pozostaje rdzeniem dowolnego strzelanki oprogramowania ID, ścieżka dźwiękowa gry może być demonicznym arcydziełem, zwiększając doświadczenie w sposób, który tylko może. Wraz z wydaniem na horyzoncie oczekiwanie jest wysokie dla tego, co może być nowym punktem odniesienia zarówno w muzyce do gier, jak i metalowej.